Hanna Nowicka od wielu lat tworzy obiekty ze specyficznego rodzaju wulkanizowanej gumy, której powierzchna w zróżnicowaniu tonacji i powierzchni kojarzy się z ludzkim ciałem i skórą. Materiał ten wzywa do kontaktu przez dotyk, budzi pokusę sprawdzenia jego tekstury, odbierany jest wieloma zmysłami, ze względu na specyfikę zapachu i koloru. W jej formach rzeźbiarskich, jak w jej wcześniejszej pracy „Kozioł ofiarny”, pojawiały się już nawiązania do przyrządów gimnastycznych. Tym razem wybranym przez nią kształtem jest przeskalowana wyczynowa równoważnia gimnastyczna. Forma Nowickiej jest wyższa od obiektów tego typu i jak zauważymy, nieco ugięta na środku, jakby złamana. Kąt, jaki powstał między dwiema częściami, jest możliwy do zanotowania, ale nie oczywisty raczej sugerując niż wskazując, że obiekt nie przystaje do określonej normy. Praca Nowickiej to rodzaj minimalistycznej drewnianej formy obciągniętej fascynującą artystkę gumą-skórą stając się i przyrządem, i zarazem ciałem, które na nim ćwiczy. Kondycja ciała i kondycja ludzka zostają tu złączone w jednym, niefunkcjonalnym obiekcie.
2017