Praca Jakuba Ciężkiego to stalowa ażurowa konstrukcja przypominająca swym kształtem ścianę anonimowego budynku. Stanowi ona wizualną interwencję w otoczenie pejzażowe, jest architektonicznym rysunkiem w przestrzeni, nie zaś dominującą formą rzeźbiarską. Obiekt ten nie pełni żadnej zdefiniowanej funkcji, a jego oddziaływanie ma się rozgrywać głównie w sferze wrażeniowo-psychicznej i metaforycznej. Istotną rolę pełni tu skala obiektu – jego wysokość jest tożsama z wysokością jednej kondygnacji budynków mieszkalnych. Dotyczy więc relacji pomiędzy częścią a całością, fragmentem a pełnią. Znany z psychologii mechanizm konfabulacji, na podstawie doświadczeń lub rozpoznanego kontekstu, wypełnia szkielet, zamyka całość, dopowiada brakujące elementy i nadaje znaczenia. W tym sensie praca choć w przestrzeni publicznej nie jest pracą „do miejsca” ale o relacji z miejscem, bo przeniesiona gdzie indziej będzie ramować inne sensy a i my sami możemy plasować się wobec niej w rozmaity sposób konstruując własne znaczenia. Jest też pytaniem o to, co stanowi formę, co jest jej dopełnieniem, w jakim sensie możliwości percepcyjne i wyobraźnia widza są niezbywalnym elementem domykającym znaczenie.
2017