Praca Jana Simona powstała w reakcji na serię skojarzeń różnych doświadczeń artysty. Przed laty w Lublinie zobaczył siedzibę nieznanego sobie kościoła w opuszczonym pawilonie handlowym. Podczas wizyty w Budapeszcie odnotował obozowiska bezdomnych w budapesztańskim metrze i głoszącego wśród nich swoją niezidentyfikowaną wiarę kaznodzieję. Lata 80-te w Polsce były także – jak współczesność, którą zajmuje się ta wystawa – jakimś załamaniem się języka opisu świata. Komunizm zbankrutował i stracił legitymizację moralną, a ze względu na głęboki kryzys ekonomiczny, kapitalizm i jego konsumpcyjna utopia był nie do wyobrażenia. Dlatego też w okolicach lat 1984-1985, kiedy rzeczywistość zaczyna się rekonstruować, widać eksplozję różnego rodzaju New Age’ów – sataniści, Hare Kryszna, wiara w UFO i temu podobnych. Powstawały rozmaite hybrydy wierzeń, wernakularne, powstałe z potrzeby chwili i alternatywne wobec powszechnie znanych formy duchowości, tworzone z pozbieranych naprędce fragmentów, strzępów i zapisów. Praca Simona jest nawiązaniem do tej diagnozy. Artysta buduje więc piramidę – uniwersalny symbol transcendencji pulsujący światłem.
2017