Dom Zuzanny Janin to projekt bardzo osobisty, wyprowadzony z przestrzeni prywatnej, rodzinnej do publicznej. Jest zrealizowany jako forma nieznanego pozornie przeznaczenia, która – dzięki stworzeniu możliwości przysiadania na niej – może kojarzyć się z meblem miejskim a nie jednoznacznie z dziełem sztuki. Na postumencie, który odzwierciedla plany dwóch domów zbudowanych w tym samym miejscu w latach 20 a następnie 50 XX wieku znajduje się kula z przezroczystej żywicy zawierająca pozostałości odpady z likwidowanego domostwa, pozostałości wykończenia i starych cegieł. To przywołany w postaci materialnych resztek dom-pracownia artystki a raczej artystek, bo nie tylko samej Zuzanny Janin, ale też jej matki – Marii Anto.
Modernistyczny, zniszczony dom z Warszawy odnajduje się tym samym w Lublinie zamieniony w geometryczną bryłę. Modernizm, który towarzyszył wielkim przemianom historycznym XX wieku staje się tu materią pozostałości i architektonicznych zmian. Figura domu jest dla Janin z jednej strony miejscem zakorzenienia i wyrastania w atmosferze pracowni artystycznej, ale też miejscem w znacznym stopniu utraconym, wyabstrahowanym, a znajdująca się w niej kula z pozostałościami – kapsułą utraconego czasu i ludzi oraz wydarzeń, które bezpowrotnie minęły. Abstrakcyjna bryła geometryczna, uważana za doskonałą, a przy tym pojemną, zawiera konkretne, materialne pozostałości po czasoprzestrzeni, do której powrót nie jest już możliwy.
2017